İnsan nihai amacı mutlu olmaktır. Ancak anne babalar ve çevre, çocuğa, ‘Durduk yere mutlu olamazsın, mutlu olmak istiyorsan, çalışıp çabalayıp, başarılı, zengin, güçlü, itibarlı, ünlü, vb. olman lazım,’ diyorlar.

Çocuk önüne konulan mutluluk reçetesine göre yola çıkar. Gösterilen hedefe ulaşmak için, önüne çıkan tüm sınavları ve zorlukları bir bir aşmaya başlar. Tabii herkes aşamaz. Aşamayanlar zaten kaybedenler kulübünün üyesi oluyorlar. Kendinden bekleneni yapamadıkları için toplum onları küçümser, toplumun bu tepkisinden ötürü bu insanlar ezik olurlar. Eziklere mutlu olma hakkı bile çok görülür.

‘Başarılı olanlar,’ başarılı olabilmek için, büyük bedel öderler. Başarı için ne yapılması gerekiyorsa onu yapmak için daima kontrollü, adeta hedefe kilitlemiş bir robot gibi yaşarlar. Gerekeni yapmak zor geldiğinde, duyguları isyan ettiğinde duygularını bastırırlar. Ne öfkeyi, ne sevmeyi, ne şefkati, ne merhameti yaşayabilirler. Bütün bu zorluklara, hedefe ulaştıklarında mutlu olacakları için katlanırlar.

Başarılı olanların durumu, olamayanlardan daha hazindir. Zira hedefe ulaştıklarında, biraz zafer hissi, bir demet mutluluk hissederler ama bu hem bekledikleri kadar değildir, hem de çok kısa sürer. ‘Dağ fare doğurmuştur’ büyük bir hüsran yaşarlar. Kendilerini kandırılmış gibi hissederler. Şimdi yıllarca çektikleri sıkıntıya mı yansınlar, kendilerine yanlış reçete verenlere mi kızsınlar, yoksa ‘Eğer böyle mutlu olunamıyorsa, nasıl mutlu olunacak?’ sorusuyla karşı karşıya kaldıklarına mı yansınlar, bilemezler.

Mutlu olma reçetesine göre, mutlu olunamıyor. Bunun nedeni; bu reçete, mutluluk için bir şeyler yapmak gerektiğini, mutlaka bir sebep olması gerektiğini, yani durduk yere mutlu olunamayacağını söylüyor. Mutlaka bir sebep olacak, bir çaba harcanacak, bunun karşılığı, mutluluk beklenecektir. Bir kere işin içine beklemek girdi mi, büyü bozuluyor. Beklemek, mutluluk şimdi değil gelecekte anlamına geliyor. Birincisi, gelecek hiçbir zaman gelmiyor, ikincisi beklediğin olmazsa, büyük bir hayal kırıklığı yaşanıyor.

Bir şey yapmadan, durduk yere mutlu olunur. Doğru bilgi budur. Ağaçlar gibi, kuşlar gibi, çiçekler gibi, bebekler gibi mutlu olunur. Bir bebek hiçbir şey yapmadan mutludur. Galiba mutlu olmak için bir şey yapmak yerine yapmamak gerekiyor. Sadece var olduğun için, sağlıklı olduğun için, aklın erdiği için, duyduğun, gördüğün, kokladığın, yediğin, içtiğin, yürüdüğün, konuştuğun için mutlu olmak neden akla gelmiyor da illa ki bir sebep arıyoruz?

Hüseyin Güdücü
drguducu@hotmail.com

Yazımızı beğendiyseniz paylaşım butonlarını kullanarak sosyal  medyada  paylaşıp daha fazla kişiye ulaştırmanızı rica ederiz. Bizi  Twitter  üzerinden @kanguruhaber hesabından, Instagram üzerinden  @kanguruhaber hesabından da takip edebilirsiniz.

Yorum yapmak, eklemek ya da düzeltmek için aşağıdaki yorum kısmını kullanabilirsiniz.